ترانه های برفی

 

تن تو ظهر تابستونو به یادم میاره

رنگ چشمای تو بارونو به یادم میاره

وقتی نیستی زندگی فرقی با زندون نداره

قهر تو تلخی زندونو به یادم میاره

من   نیازم  تو رو هرروز  دیدنه

از لبت دوسِت دارم شنیدنه

نفست شعر  بلند   بودنه

با تو بودن   بهترین  شعر  منه

تو بزرگی مثه  اون لحظه  که بارون   می زنه

تو  همون  خونی که هر لحظه  تو  رگهای  منه

تو مثه خواب گل سرخی  لطیفی مثه خواب!

من همونم که اگه بی تو باشه جون  می کنه !

من   نیازم  تو  رو هرروز   دیدنه

از   لبت  دوسِت دارم   شنیدنه

تو مثه وسوسه شکار یک شاپرکی

تو مثه شوق رهاکردن  یک  بادبادکی

تو همیشه مثل یک قصه پر از حادثه ای

تو مثه شادی خواب کردن یک عروسکی

من نیازم   تو رو هر   روز   دیدنه

از    لبت   دوسِت  دارم    شنیدنه

تو قشنگی مثل شکلایی که ابرا می سازن

گلای   اطلسی   از دیدن تو   رنگ میبازن

اگه  مردای  تو قصه  بدونن که    اینجایی

برای  بردن  تو   با  اسب  بالدار   می تازن

 

شهیار قنبری

هنوزم چشـــــــمای تو مثل شبــای پرستاره ست

 

 

هنوزم ديـــــــدن تـــو، برام مثــل عمـــــر دوبارست

 

 

هنوزم وقتـی مي خندی، دلــم از شادی مي لرزه

 

 

هنوزم بـــــا تو نشـســــتن، به همه دنيا می ارزه

 

 

اما افســـــــــــوس تو رو خواســـتن، ديگــــــه ديره

 

 

ولی افسوس به نخواستن دلم آروم نمی گيـــــره

 

 

                

 

 

تا گــــلی بر سر ايوون تــو پــــژمرد و فـــرو ريخـــت

 

 

شبــــنمی غمــــزده از گوشه چشمان من آويخت

 

 

دوری بين منــــو تــــو، دوری بــــاغ و تمـاشــاست

 

 

دوری بين منــــو تــــو، دوری مـــاهی و دريـــاست

 

 

اما افســـــــــــوس تو رو خواســـتن، ديگــــــه ديره

 

 

ولي افسوس به نخواستن دلم آروم نمی گيـــــره

 

 

15.11.88                                                            

                                                                دانلود

 

 

"یادو خاطره تورج شعبانخانی گرامی باد"

 

 

 

«به کجا چنین شتابان؟»
گَوَن از نسیم پرسید
«دلِ من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»
«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم.»
«به کجا چنین شتابان؟»
«به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم»
«سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما را»

 

محمد رضا شفیعی کدکنی

 

صنما  جفا   رها کن کرم این روا  ندارد
بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد

 

ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم
به   درون بحر   جز   تو دلم  آشنا  ندارد

 

ز صبا همی‌رسیدم خبری که می‌پریدم
ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد

 

به رخان چون زر من به بر چو سیم خامت
به زر او ربوده  شد که چو تو دلربا   ندارد

 

هله  ساقیا سبکتر   ز درون ببند آن در
تو بگو به هر کی آید که سر شما ندارد

 

همه عمر این چنین دم نبدست شاد و خرم
به حق   وفای   یاری  که دلش  وفا  ندارد

 

به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی
چه غمست  عاشقان را که جهان   بقا ندارد

 

برویم مست   امشب به وثاق آن شکرلب
که ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد

 

به چه روز وصل دلبر همه خاک می‌شود زر
اگر   آن    جمال  و  منظر  فر کیمیا   ندارد

 

به چه چشم‌های کودن شود از نگار روشن
اگر   آن   غبار    کویش   سر توتیا   ندارد

 

هله من خموش کردم برسان  دعا و خدمت
چه کند کسی که در کف به جز از دعا ندارد

 

 

مولانا

 

زادروزت فرخنده سایه ات مستدام

 

 

رفتی  از دنیای  خـــــاموشم  صدایت  را  گرفتند

غصه های  کهنه  برگشتند  و  جایت را  گرفتند

در کجای جاده ی  شب  راه تو از من  جدا شد

در کجای قصه از من دست هــایت را  گرفتند

گرچه شاید روز دیدار تو در تقویم من نیست

با نگاهت تا شب جان دادنم   همراه من باش

من که برگی در شب پایان پاییزم غریبــــــم

لااقل تا لـــــحظه ی افتادنم همراه  من باش

 

 بی تو میدانم که من میمانمو این جـــاده های بی رسیدن

 بی تو میدانم بی تو من میمانمو یک کهکشان تنهایی من

بی تو میدانم کــــه من میمانمو این جاده های بی رسیدن

بی تو میدانم بی تو من میمانمو یک کهکشان تنهــایی من

 

مثل یک آهوی زخمی در شبی برفی اسیرم

از کجـــــــای شام تاریکم سراغت را بگیرم

دست هایت را نگیر از من که در پایان راهم

یک نفس همراهیم کن من که میخواهم بمیرم

 

 

سعید میرزایی

'I've  gotta keep the calm before the storm
I don’t   want      less,     I don't    want more
Must      bar     the windows   and the doors
To keep me     safe,      to keep me       warm
Yeah,      my life     is what I'm fighting      for
Can’t     part    the sea, can't reach the shore
And   my voice   becomes the driving  force
I won't         let this        pull  me    overboard

God, keep my head    above    water
Don't let me drown, it gets harder
I'll meet you there, at the altar
As     I fall down   to my knees
Don't    let me drown, drown, drown
Don't let me, don't let me, don’t let me drown


So    pull me up   from    down below
’Cause I'm underneath the undertow
Come dry me off and hold me close
I    need    you now, I need you  most


God, keep my head    above water
Don’t let me drown, it gets harder
I'll   meet you there,  at the    altar
As I fall down to my knees
Don't let me drown, drown, drown
Don't let me, don’t let me, don't let me drown
Don't     let me     drown,    drown,         drown
(I keep    my head above water, above water)
Don't let me, don't let me, don't let me drown

 

And     I can't see    in the    stormy     weather
I can't    seem        to keep it        all    together
And I, I can't swim the ocean like this forever
And                  I can't            breathe
God, keep my head above water
I lose   my breath, at the bottom
Come  rescue me, I'll be waiting
I'm too     young to fall      asleep


So God, keep my head above water
Don't let me drown, it gets harder
I'll meet you there, at the altar
As I fall down to my knees


Don't let me drown
Don't let me drown

(Don't     let       me,       don't        let me drown)
Don't          let                me                      drown
And keep my head above water, above water
(Don't      let     me, don't     let    me      drown)

 

اینجـــــــا بـر تختــــــــه سنگ پشت ســــــرم نارنجـــــــــزار رو در رو دریا مرا می خوانـد! ســرگــردان نگاه می کنــــم مــــــــــــــــی آیم ، مــــــــــــــی روم آنگاه در میابم که همه چیز یکسان است و بــــا این حال نیست! آسمان روشن و آبی کنون ابر و ملال انگیـــز سپید پوشیده بودم با موی سیاه اکنون سیــــاه جامــه ام با موی سپیـــــــد مــی آیـــــــم ، مــــــــی روم می اندیشم که شاید خـواب بـــوده ام می اندیشـــــــــم که شـــــــــــاید خـواب دیده

I was five and he was six We rode on horses made of sticks He wore black and I wore white He would always win the fight Bang bang, he shot me down Bang bang, I hit the ground Bang bang, that awful sound Bang bang, my baby shot me down Seasons came and changed the time When I grew up, I called him mine He would always laugh and say "Remember when we used to Play Bang bang, I shot you down Bang bang, you hit the ground Bang bang, that awful sound Bang bang,

خورشید خانم آفتاب کن! شبُ اسیر خواب کن! مجمر نورُ بردار، یخ زمین ُ آب کن! گلای باغچه خوابن، ماهیا پیر و خسته قناری های عاشق، بال سیاشون بسته فواره های خاکی تن نمیدن به پرواز! شمع و گل و پروانه،جا نمیشن تو آواز! خورشید خانم آفتاب کن! شبُ اسیرخواب کن! مجمر نورُ بردار، یخ زمینُ آب کن! مرواریای نورُ بپاش تو دامن آب! ما رو ببر به جشن گندم وعشق و آفتاب! سوار اسب نور شو،زمین و اندازه کن! دستمال آبی بردار، قلبامونو تازه کن! خورشید خانم آفتاب کن! شبُ اسیر خواب کن!

سینه ی پر شورم و آواز را گم کرده ام بال و پر دارم ولی پرواز را گــم کرده ام رونق انجام من در خانه ی آغـــاز ماند چل کلید خانـــه ی آغاز را گم کرده ام چـــــــــارقم سر، پای تندر، بی اگــر دروازه باز، آه! اما رفتن تکتـــــــــــــــاز را گـــــــــم کرده ام چشم در راهم، نگـــــــاهم بیکران را آرزوست حاصل اما، چشم و چشم انداز را گم کرده ام های و هویی دارم و در غربتم از این سکوت سازم اما زخمه ی دمســـــاز را گم کرده ام همنوای خویش بوده ام در گـــــذار زندگــی

I should have known I'd leave alone Just goes to show That the blood you bleed is just the blood you owe We  were a pair But I saw you there Too much to bear You were my life, but life is far away from fair Was I stupid to love you Was I reckless to help Was it obvious to everybody else That I'd fallen for a lie You were never on my side Fool me once, fool me twice ?Are you death or paradise Now you'll never see me cry There's just no time to die I let it

تن تو ظهر تابستونو به یادم میاره رنگ چشمای تو بارونو به یادم میاره وقتی نیستی زندگی فرقی با زندون نداره قهر تو تلخی زندونو به یادم میاره من نیازم تو رو هرروز دیدنه از لبت دوسِت دارم شنیدنه نفست شعر بلند بودنه با تو بودن بهترین شعر منه تو بزرگی مثه اون لحظه که بارون می زنه تو همون خونی که هر لحظه تو رگهای منه تو مثه خواب گل سرخی لطیفی مثه خواب! من همونم که اگه بی تو باشه جون می کنه ! من نیازم تو رو هرروز دیدنه از لبت دوسِت دارم شنیدنه تو مثه وسوسه شکار یک

بخوان، خدای را بخوان! گره گشـــای را بخوان! مگر نوای مرغ حق ثمری بخشد به ما صفای عالم دگری بخشد برآور ای نشــان حق ز دل آوازی مگر که بر دعای ما اثری بخشد چو هم در این سکوت شب تویی ز شب نخفتگان که حق عیان نمی‌شود به چشم خواب رفتگــــان مگر به هم‌ نواییم دهی ز خود رهـــــــاییم بخوان در این سکوت شب به درگه خداییم با نام حق، آتش ها در جانم افکندی از جان مگو آتش در ایمـانم افکندی ای آسمـــــان چو سوز آوازم بشنیدی خورشید و مه رقصان در دامانم افکندی بخوان، خدای

من از پایان شروع کردم، من از مغرب طلوع کردم بدون توشه و همراه، بدون یاور و همسر بدون اسب و ارابه، بدون مرشد و راهبر من از اعماق گمنامی، من از گودال ناکامی، من از بن بست هر تصمیم، پر از زخمای بی ترمیم به دشواری شروع کردم، به دشواری طلوع کردم هزار مانع، هزار دیوار، هزار چاه کن به اسم یار هزار شب، ترس تیر خوردن، به دست نارفیق، مردن! من از وحشت، شروع کردم؛ پر از تردید طلوع کردم قدمهام، گاهی سست میشد؛ تنم یکباره یخ میکرد یکی مثل شبح، از دور، سرم داد میکشید:

ایرانی، به سر کن خ واب مستی! بر هم زن، بســـ ــاط خودپرستی! که چشم ج هانـی سوی تو باشد چــــــ ـــه از پــــــــــا نشستـی ؟! در این شب، سپیده نــــا دمیده !! تیـــغ شب، به خونش در کشی ده امید چـــــــه داری از این شب که در خون کشیده سپیده؟! تیغ برکش آذر فشـان! نغمه ها را تندر ی کن! در دل شب رخ بــر فروز کار مهر خـــــــــاوری کن از د رون سیاهی برون تـاز! پر چــــم روشنــــایی بر افراز ت ا جهانی از تبـاهی وا رهــانی دیو شب را تیر بر دل برنشــــا نی

دوباره می سازمت وطن،اگر چـــــــــــه با خشت جــــــان خویش ستون به سقف تو می زنم، اگـــرچــــــــــــه با استخوان خویش دوبـــــــــــــــــــاره می بویم از تو گل، به میل نسل جوان تو دوباره می شویم از تو خون، به سیل اشک روان خویش دوباره یک روز آشنا،سیــــــــاهی از خانه می رود به شعر خود رنگ مـــــــــــــــــــــی زنم، ز آبی آسمـــــــــــــــــــــان خویش اگ رچـــه صدســـال مرده ام، به گو ر خودخواهم ایستاد که بردرم قلب اهــرمن، زنعره آنچنــــ ـان خویش

از آینه بپرس نام نجات‌دهنده‌ات را آیا زمین که زیر پای تو می‌لرزد تنهاتر از تو نیست؟ این انفجارهای پیاپی، و ابرهای مسموم، آیا طنین آیه‌های مقدس هستند؟ ای دوست، ای برادر، ای همخون وقتی به ماه رسیدی تاریخ قتل عام گل‌ها را بنویس فروغ

آهـــــــــــای خبــــــــردار! مس تــــی یا هوشیار؟ خوابــ ـــــی یا بیدار؟ تو شب سیا ه ،تو شب تاریک، از چپ و از راست، ا ز دور و نزدیک یه نفر داره جار میزنه جـــــــــــــار: آهـــــــای غمی که مثل یه بختک رو سینــــــه من شده ای آوار، از گلوی من دستاتو بردار! دستاتو بردار از گلوی من! از گلوی من دستـاتو بردار! کوچه هــــــای شهر پُر ولگرده، دل پُر درده، شهر پُر مردو پُر نـامرده! آهــــــــــــای خبردار! آهــــــــــــای خبردار! باغ داریم تا باغ، یکی غرق

هر دمی چون نی، ازدل نالان، شکوه هــــــــــا دارم روی دل هر شب، تا سحرگاهان با خدا دارم هر نفس آهیست، کـــــز دل خونین لحظه های عمر بی ســامان، میرود سنگین اشک خون آلود من دامـــــــــــــــان، می کند رنگین به سکوت سرد زمان به خـــــــزان زرد زمان نه زمان را درد کســـی نه کسی را درد زمـــــــان بهار مردمی هـــــا دی شد! زمان مهربانی طـــــــــی شد! آه از این دم سردیهــــــــــا، خدایا! آه از این دم سردیهـــــــــــا، خدایـــا! نــــه امیدی در دل من که

پر کن پیـــــــــــالـــــه را کاین اب آتشین، دیریست ره به حال خرابــــــــــــم نمیبرد این جام ها که در پی هم میشود تهی، دریای آتشست که ریزم به کــام خویش گرداب می رباید و آبم نمیبرد من با سمند سرکش و جادویی شراب، تا بی کـــــــــــــــــــران عالم پندار رفتـــــــــــــه ام تا دشت پرستاره اندیشــــــــــــــه های گــــــــــــــــــــرم تا مــــرز نــاشناختـــــــه مرگ و زندگــــــــــــــــی تا کوچه باغهای خاطره های گریز پـــــا، تا شهر یادهــــا

مثل چشمه ها نبود مثل آسمون نبود اونکه دیوونم کرد لایق جنون نبود همه چی دروغ بود همه چی نقاب بود بخت خوش خیال من خواب خواب خواب بود من باید میرفتم با قطاری که برام آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود من باید میرفتم زود زود زود زود یکی تو خاطره ها زخم برداشته بود نمیدونم قلبم واسه چی ول کن نیست من تمومش کردم زندگی ول کن نیست با همین حال خراب با دل وامونده از همه بریده و از همه جا مونده من باید میرفتم با قطاری که برام آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود من باید میرفتم زود